110 Russische schepen voor onze kust in de eerste 9 maanden van 2024.

Het aantal Russische schepen dat voor onze kust vaart, neemt toe. Dat blijkt uit cijfers die Kamerlid Kjell Vander Elst heeft opgevraagd.
Het gaat om 51 militaire schepen, 6 onderzoeksschepen, 28 cargoschepen, 1 vissersboot, 12 sleepboten en 12 ‘andere’ (bijvoorbeeld ijsbrekers). 

 In 2023 ging het nog om 106 schepen en voor dit jaar moeten de cijfers voor oktober, november en december 2024 nog worden bijgeteld. “We zien het aantal Russische vaartuigen voor onze kust toenemen en dat moet ons zorgen baren. Dat zijn geen pleziervaartuigen. Er zijn niet alleen de militaire schepen: uit onderzoek blijkt dat ook zogenaamde onderzoeksschepen met spionage- of sabotageopdrachten in de Noordzee varen. Dronebeelden brachten in het verleden al aan het licht dat gewapende soldaten aan boord van schepen meevaren die officieel geen militaire status hebben.”

Vander Elst waarschuwt: “We hebben vandaag onvoldoende middelen om die dreiging accuraat in kaart te brengen en noodzakelijke patrouilletaken uit te voeren. De marine beschikt over 2 fregatten (Leopold en Louise-Marie) maar slechts 1 is inzetbaar aangezien Leopold wordt opgeknapt. Belangrijker is wel dat de twee fregatten sowieso aan het eind van hun levenscyclus zitten en dus aan vervanging toe zijn. Bovendien zetten we die fregatten ook in op missies.”

De beslissing om de 2 fregatten te vervangen, is door de regering De Croo genomen maar dit zal niet volstaan. “Dat is echt het minimum. We hebben absoluut een derde fregat nodig zodat de marine haar taken kan uitoefenen en we onze kritieke infrastructuur de komende jaren afdoende kunnen beveiligen. De dreiging zal immers nog toenemen. Dat betekent dat we de marine verder moeten uitbouwen en de nodige middelen en mankracht moeten voorzien. Tussen de bestelling en oplevering van een fregat zit er gemiddeld 10 jaar. We mogen dus geen tijd verliezen. Terwijl de Arizona partijen elkaar het wit uit de ogen kijken, staat de wereld in brand. Dat lijkt men vanuit de pluche zetels te weinig te beseffen”, zo besluit Vander Elst.