Nood aan een relanceplan, want onze economie kan niet wachten

De economische vooruitzichten voor ons land ogen somber. Omzetcijfers duiken omlaag, orderboekjes drogen op – alarmlampen knipperen rood. De groei sputtert, en zonder koerswijziging stevenen we ongetwijfeld af op een recessie. De escalerende handelsoorlog doet daar nog een schep bovenop en legt pijnlijk bloot hoe kwetsbaar onze economische positie werkelijk is.

Donald Trumps zogenaamde “Liberation Day” luidt geen bevrijding in, maar een handelsoorlog zonder voorgaande. De beurzen tuimelen onder het gewicht van zijn totale onverantwoordelijkheidszin. De Amerikaanse invoerheffingen van 20% raken ons ook midscheeps. Als open economie die 80% van haar welvaart uit export puurt, staan we waar de klappen vallen. Wie in dit economische slagveld staat zonder strategie of daadkracht, wordt genadeloos onder de voet gelopen.

Waar is Arizona? Niet in de strijd, maar langs de zijweg — nog steeds bezig met het gedoe rond de modaliteiten van een meerwaardebelasting die we als zwaarst belaste land beter kunnen missen. En de begroting dan? Die had er allang moeten zijn, maar blijft uit. Ironisch genoeg buigt ze zich nog steeds over een begroting die intussen achter de feiten aanhinkt in een razendsnel veranderende wereld. Terwijl andere landen hun koers bepalen, blijft Arizona ronddobberen.

Het beeld is duidelijk. Om onze welvaart te behouden, moeten we het concurrentievermogen versterken en de focus richten op productiviteitsgroei. Alleen dan vergroten we de economische taart. Alleen dan blijft ons sociaal model betaalbaar. Te midden van de handelscrisis hebben we visie en durf nodig. Daarom is een ambitieus relanceplan nodig dat ons sterker maakt, niet alleen weerbaarder.Bedrijven snakken naar stabiele en betaalbare energie. Geen luxe, maar pure noodzaak. De loonhandicap is een zware last voor onze concurrentiekracht en moet dringend worden aangepakt. Dat alles vraagt middelen. Maar telkens opnieuw wordt gekozen voor de kortste weg: die van lastenverhogingen. En dringende investeringen in innovatie, digitalisering, infrastructuur en onderwijs zijn essentieel voor de economische transitie. Springen we erop, of blijven we achter? Dit zijn geen ideologische keuzes, maar economische noodzaak.

België is een kleine, open economie: onze welvaart komt voor een aanzienlijk deel uit het buitenland, en daarom is vrijhandel onze enige strategie. Binnen de EU moeten we de echte vijanden van groei aanpakken: verborgen handelsbarrières in de vorm van overregulering. Volgens het IMF kosten die ons tot 44% in de industrie en zelfs 110% in de diensten — terwijl Amerikaanse staten nauwelijks 15% betalen.

De Europese interne markt moet eindelijk de belofte van échte vrijheid van handel en beweging waarmaken, zonder verstoringen door overbodige bureaucratie en regelgeving. De EU moet nieuwe handelsakkoorden sluiten, maar overeenkomsten met Mercosur, Chili, Australië, Mexico, India en Indonesië blijven vastzitten in politieke traagheid. Protectionistische reflexen saboteren onze economische toekomst. België moet hiertegen in verzet komen. Wij zijn een vrijhandelsland, geen eiland. Handelsakkoorden moeten sneller, slimmer en met meer lef worden gesloten. Nu meer dan ooit moeten we laten zien dat het ook zonder de VS kan.

In een wereld waarin de VS zich strategisch ingraaft, haar president doelbewust andere economieën beschadigt en de machtsverhoudingen herschudt, China agressief markten verovert en India steeds assertiever wordt, is uitstel van besluitvorming geen optie. De EU moet nu actie ondernemen richting Azië, Afrika en Latijns-Amerika, en België moet haar stem in de EU laten horen, want vrijhandel is de sleutel tot onze welvaart.